Monday, February 12, 2018

Paalam Kawalan

Saan ngaba papatungo ang mga paang ito?
Ito ba’y magpapatuloy hanggang sa dulo?
Oras na ba para malaman ng buong mundo
Na di ko kinaya ang sakit na iniwan mo?

Minuto ang tumatakbo habang ako’y papalayo.
Mga alaala ng kahapon dumalaw sa isipan ko.
Buhay patungong kawalan akin nang tinatahak.
Paalam sayo, aking kawalan.

Ano ka ngaba sa buhay ko?
Nang dumating ka, ako’y biglang nagbago.
Ang dating mundo kong masaya
Binudburan mo ng substansya.
Mahal ko, naging masmasaya ako sa piling mo
Hanggang sa kinalimutan kong may buhay nga rin pala ako.

Ginawan kita ng espasyo sa mundo ko
Hanggang sa ikaw nalang ang naging laman nito.
Nakalimutan kong hindi lang naman pala ako
Ang nilalaman ng mundo mo.
Nabuhay akong bulag sa pag ibig.
Sa pantasya kong ito, ako’y nananaginip.

Oras na para magpaalam...
Paalam kawalan.
Oras na para isuko ko ang buhay na ito
Sa banging tumatawag sa pangalan ko.
Ano pa ngaba ang magagawa ko?
Kundi sundin ang nais nito.

Lima, apat, tatlo, dalawa, isa.
Sandali lang... meron pang isa.
Isang pagkakataon para baguhin ko
Ang buhay na itinapon mo.
May pag asa pa para bumangon
Mula sa putik na pinaglagyan ko.

Ako ngaba ang nawalan sa larong tinapos mo?
O ako lang ang nagsabing talo ako?
Mundo ko ngaba ang higit na nadurog sa paglisan mo?
O isinisisi ko lang sayo ang matagal naman nang papalubog?
Ako ngaba talaga and dapat magdusa?
O ako lang ang nagpasya sa ating dalawa?

Hindi ko kailangang tumawid sa liwanag
Sapagkat ako’y naliwanagan na.
Buhay kong ito di dapat dumepende
Sa sugat ng kahapon; di dapat magpaapi.
Eto na, buo na ang aking pasya.
Ako’y magpapaalam na sa inakala kong kawalan ko pa.

Paalam sayo, kawalan.
Ngunit... di nga pala ako ang nawalan.
Paalam sayo, kawalan.
Oo nga pala... di ka nga pala kawalan.

In.Complete

     Exhausted, I find myself resting on the floor of this old passageway filled with strangers passing by. For a moment, I feel my heart beating faster than the movement of time. I hear the beating becoming louder and louder. That annoying sound starts consuming my every being until...

     It brings me to the time when that kind of beating isn’t made by running endlessly, but by loving tremendously. I see myself younger and happier. I see myself oozing with overflowing love. I see myself complete.

     My consciousness brought me to the time when I was in love. That kind of love, which gave me the reason to continue my life and live to the fullest. That kind of love, which gave me all the rights in this world to aim for a future filled with colors. That simple love, which made me feel complete for a while. I can still smell the sweet aroma of being in love. Those trees waving triumphantly in tune with heavenly melodies until...

     Colorful surroundings slowly fading, sky’s cracking down, petals falling apart from trees. I’m feeling weaker now. I feel pain. I feel a pinch of emptiness inside of me swallowing my entire soul. I feel terrible.

     My consciousness brought me to the time when her soul left her biological dress. It was the moment when she needed to go and loose grip. It was the moment a hole in me showed up. This man in complete state suddenly turned incomplete.

     I see life in complete mess again. My world turned eternal hell. My home became my prison cell. My life converted into never ending pain. Sanity at its worst.

     Dark walls colliding like pendulums dancing in harmonious velocity. Hallow ceiling turned into moving abstraction. Cracked flooring bouncing like broken glasses in tune with flowing frequencies. I’m in complete struggle. I need to go back to the real world now. I need to revive my consciousness. I need...

     Love. I need her back in my life. I need to complete the emptiness in me. I need to seal that hole for me to be whole again. I need my world back. This is me...

     Suffering my undying pain.

Image source: frame2frame

Popular Posts

Order Your Artistmat Perfume Now